We hebben het op deze pagina’s wel eens vaker over de onbetwiste Leading Lady van de hedendaagse Finse Folk en we zijn wàt blij, dat we het nog maar eens over haar mogen hebben. Maria Kalaniemi is in Scandinavië een heus instituut en je kunt geen prijs of eretitel bedenken, die haar in de loop der jaren niet is toegekend. Dat ze sinds het midden van de jaren ’80 van vorige eeuw een rist aan platen heeft uitgebracht, in allerlei gezelschappen en talloze subgenres is daar natuurlijk niet vreemd aan: wie “Finse muziek” zegt, zegt eigenlijk ook haar naam.

Vandaag is ze er opnieuw, en bij mijn weten voor de tweede keer in het gezelschap van de Zweedse harmoniummeester Eero Grundström, met wie ze een drietal jaar geleden ook al het geweldige “Svalan” maakte, een plaat die erg hoog scoorde in de jaarlijsten -ook bij ons- en die het duo langs zowat alle Europese podia voerde, die met folk of wereldmuziek bezig zijn.

De nieuwe plaat -de titel “Mielo” betekent zoveel als “geest” wordt voorgesteld als een natuurwandeling -in Finland kun je je daar wel iets bij voorstellen-, waarbij je afwisselend in het bos terechtkomt, het water moet oversteken, onder de blote hemel kunt dansen en je een troep ganzen in de verte ziet verdwijnen. Dit gaat, met andere woorden, over “verbeelding”: elke luisteraar mag zijn gedachten vrijelijk de loop laten en denken waaraan hij maar wil: achter elke boom, na elke bocht van het bospad…opent zich en nieuw aspect dat aan het dromen kan zetten, waar zich verhalen kunnen ontspinnen: “Mielo” is een muzikaal sprookje over “jezelf innerlijke vleugels geven”.

Daartoe is de muziek van Kalaniemi -met haar bijzondere accordeon en haar stem die je mee op sleeptouw neemt- uitermate geschikt. De inbreng van Grundström op zijn kleine harmonium of zijn gemoduleerde synthesizer is even bescheiden als noodzakelijk en maakt het beluisteren van deze plaat tot een heuse belevenis: deze twee muzikanten halen het beste in elkaar naar boven en ze spelen zo mooi samen of zo perfect tegen elkaar in, dat er een nieuw soort harmonie ontstaat, dat je hier compleet niet onbewogen kunt bij blijven. Dit is muziek die je raakt, als je je maar wil openstellen voor de onderliggende boodschap: de plaat is opgedragen aan de vrije geest en aan de wildernis, waar de dingen ongerept zijn en (nog) niet beïnvloed door allerhande negativiteit.

Bij momenten balanceert de muziek op het randje van de jazz of de hedendaagse klassiek, op andere momenten moet je je oor haast tegen de speakers leggen om de ragfijne accordeontonen te kunnen horen, waaraan de zeven zelfgemaakte nummers zijn opgehangen.Het merendeel van de stukken kun je zonder schroom bij de “folk” onderbrengen, maar het id precies de veelzijdigheid en de variëteit van de muziek, die deze plaat alweer tot een feest maakt voor ’s mensen oren. Ik mag hopen dat ons een ietsje van een festivalzomer of een theaterseizoen rest, zodat mogelijkéén of andere fijnproever-programmator dit duo naar onze contreien kan halen. Ik zag ze drie jaar geleden in Brussel en dat concert liet heel diepe sporen na. Ik wil graag meer van dat, want dit is alweer een ronduit fantastische accordeonplaat!

(Dani Heyvaert)